Fizjoterapia po leczeniu operacyjnym ścięgna Achillesa
Charakterystyka zdarzeń
Optymalne leczenie dla każdego pacjenta z zerwaniem ścięgna Achillesa jest nadal nieznane. Częstość występowania zerwania ścięgna Achillesa rośnie i obecnie wynosi od 6 do 55/100 000 mieszkańców. Statystycznie pacjent jest mężczyzną aktywnym fizycznie po czterdziestce i ponieważ rehabilitacja jest długa i wymagająca, istnieje potrzeba dalszej wiedzy na temat optymalizacji leczenia dla każdego pacjenta. Jednym z elementów tej pracy może być zbadanie wpływu regeneracji mięśni łydek w różnych punktach czasowych po zerwaniu ścięgna Achillesa.
Fazy rehabilitacji po zerwaniu ścięgna Achillesa
Decyzja, kiedy pacjent powinien przejść z jednej fazy do następnej, powinna opierać się zarówno na tempie zdrowienia taknki pacjenta , jak i czasie od urazu. Ból po zerwaniu ścięgna Achillesa nie jest zazwyczaj problemem, ale dawkowanie czynności należy kontrolować, aby uniknąć obrażeń związanych z nadmiernym używaniem. Obrzęk i / lub ból w dolnej części nogi są często oznaką zbyt dużej aktywności fizycznej i / lub zbyt małej regeneracji.
1. Faza kontrolowanej mobilizacji (0-8 tygodni)
W tej fazie stopa jest utrzymywana w zgięciu podeszwowym, a gips, oorteza, lub szyna są utrzymywane 6-8 tygodni po urazie. Obciążenie w ciągu pierwszych sześciu tygodni i przyspieszona rehabilitacja okazały się korzystne dla pacjentów z zerwaniem ścięgna Achillesa (2) (3). W wielu nowoczesnych protokołach rehabilitacyjnych, gdy stosuje się aparat ortopedyczny , dwa tygodnie po urazie wprowadza się kontrolowane i nie obciążające ćwiczeń zgięcia podeszwowego stawu skokowego.
Z praktyki mojego gabinetu faza ta ma największe znaczenie. I nie jest tak zwaną faza „martwą” bez terapii. Stosuje tu inetensywną pracę na bliźnie ScarWork ora opracowanie taknek sąsiadującyh zapobiehgające zarastaniu taknkowemu.
2. Faza mobilizacji I (6-11 tygodni)
Chodzenie bez zaopatrzenia ortopedycznego jest zwykle wprowadzane w drugiej fazie. Ważne jest, aby zdawać sobie sprawę zarówno z tego, jak ważne jest odpowiednie obciążenie ścięgna, jak i z tego, że ryzyko ponownego pęknięcia jest największe na tym etapie. Nie zaleca się rozciągania ścięgna podczas tego etapu w celu zapobieganiu nadmienemu wydłużaniu się ścięgna. Można jednak wprowadzić zgięcie grzbietowe bez obciążania stawu skokowego.
3. Faza mobilizacji II(10-15 tygodni)
Celem tej fazy jest przygotowanie ciała do bardziej wymagających działań. Ćwiczenia z obciązeniem jednej kończyny oraz ćwiczenia plajometryczne.
4. Powrót do fazy sportowej (3-12 miesięcy)
Przed powrotem do sportu należy przeprowadzić testy sprawnościowe w warunkach klinicznych oraz wwarunkach sportowych.
Wydłużenie ścięgna po zerwaniu ścięgna Achillesa wpływa na wysokość wzrostu pięty podczas wznoszenia pięty na jednej nodze. Przy obecnie zalecanych protokołach leczenia u większości pacjentów wydajność mięśni łydek nie jest całkowicie przywracana. Istnieją dowody, że odzyskanie sprawności mięśni cieląt w ciągu pierwszego roku po urazie jest korzystne. Konieczne są dalsze badania dotyczące tego, w jaki sposób różne protokoły rehabilitacji mogą poprawić przywrócenie siły mięśniowej łydki, wytrzymałości i wysokości pięty. Jednak regeneracja mięśni łydek zajmuje dużo czasu, a poprawa wysokości pięty w uszkodzonej kończynie występuje do 7 lat po urazie (5) (6).
Wpływ wydłużenia ścięgna na regenerację mięśni łydki
Niezależnie od leczenia chirurgicznego lub bez, ścięgno Achillesa wydłuża się podczas procesu gojenia. Wydłużenie ścięgna ma wpływ na wysokość wzniesienia pięty podczas wznoszenia pięty na jednej nodze, a także na aktywność mięśni łydek. Ponadto na zmienne kinematyczne ma wpływ wydłużenie ścięgna, podczas gdy zmienne kinetyczne wydają się pozostać nienaruszone w większym stopniu. Minimalizacja wydłużenia ścięgna podczas rehabilitacji wydaje się mieć duże znaczenie dla regeneracji mięśni łydek (5).
Wpływ wieku na regenerację mięśni łydek
Starszy wiek wydaje się być związany ze zmniejszeniem regeneracji mięśni łydek, ale różnice indywidualne są powszechne. Przyczyny niedoborów w regeneracji mięśni łydek u osób starszych nie są w pełni znane, ale mogą być związane ze spadkiem zdolności do przebudowy ścięgien z powodu normalnego starzenia się. Należy jednak pamiętać, że jeśli w długotrwałej obserwacji wystąpią niewielkie pozytywne zmiany, może to mieć znaczenie, ponieważ pacjenci się starzeją.
Wpływ regeneracji mięśni łydek na chodzenie, bieganie i skakanie
Deficyty wysokości pięty po zerwaniu ścięgna Achillesa wydają się wpływać na biomechanikę stawu skokowego podczas chodzenia, biegania i skakania. Uderzenie wydaje się największe podczas wykonywania skoków, szczególnie podczas skakania. Oczekuje się, że wczesne odzyskanie wysokości pięty będzie miało duże znaczenie dla przywrócenia biomechaniki stawu skokowego podczas wymagających czynności (5).
Predyktory funkcji i objawów
Wczesna regeneracja wytrzymałości mięśni łydek i wczesny wysoki poziom sprawności fizycznej, wraz z młodszym wiekiem, są silnymi predyktorami dobrego odzyskiwania mięśni łydek, podczas gdy wysoki BMI jest czynnikiem prognostycznym większej liczby objawów po zerwaniu ścięgna Achillesa (5) (8) .
Powrót do sportu po zerwaniu ścięgna Achillesa
Istnieje potrzeba zindywidualizowanych kryteriów bezpiecznego powrotu do sportu po zerwaniu ścięgna Achillesa, wraz ze zrozumieniem, że inne stawy, oprócz stawu skokowego, mogą nosić coraz większy ładunek, aby zrekompensować zmniejszone obciążenie zranionej kostki. Wpływ trwałych deficytów na regenerację mięśni łydek w dłuższej perspektywie wymaga dalszej analizy.
Podsumowując, istnieje silna potrzeba kontynuowania badań w tej dziedzinie, aby móc zoptymalizować i zindywidualizować rehabilitację tych pacjentów.
Przetłumaczone i opracowane na podstawie
Rehabilitacja mięśni łydki po zerwaniu ścięgna Achillesa
Zarządzanie obciążeniem , kończyna dolna , rehabilitacja , ścięgno 0
Dr Annelie Brorsson
Fizjoterapeuta Szwecja